To był trochę gorzki żart z mojej strony, ale faktycznie nie wierzyłam, że jestem dostatecznie utalentowana i odważna, żeby pójść w tym kierunku. Sądziłam, że skończyłabym jako kelnerka albo sprzedawczyni w obuwniczym, tyle że z wielkimi marzeniami. To mi jednak cały czas siedziało z tyłu głowy. Zastawiałam się, co można robić kreatywnego, co nie jest sztuką jedynie w tradycyjnym ujęciu i stwierdziłam, że komputery to jednak przyszłość, a grafika jest kreatywna, voilà.

W tym samym czasie odkryłam, że istnieje coś takiego jak Reprezentuj.

Zaczęłam ich obserwować na mediach wszelakich i choć media często przeinaczają i upiększają rzeczywistość, to „chłopaki od reklamy” wydawali się mieć całkiem interesującą pracę, w której zdawali się całkiem nieźle bawić. Jakoś w czerwcu, gdy byłam na 3. roku, wstawili ogłoszenie, że szukają stażysty grafika. Odezwanie się do nich zupełnie nie wchodziło w grę, bo choć uważałam, że to idealne miejsce dla mnie, by spędzić część wakacji, to nie miałam zielonego pojęcia o pakiecie Adobe i nie spełniałam ani jednego z wymagań stawianych stażyście.

Po licencjacie grzecznie poszłam na magisterkę, ale miałam na tyle oleju w głowie, że pamiętałam o moim zachwycie tą nieuchwytną pracą kreatywną. Jednocześnie, ze studiami poszłam na kurs grafiki, który nauczył mnie tego, na co nie miałam cierpliwości, żeby uczyć się z internetu. I tak wróciłam do Zielonej Góry na wakacje trochę mądrzejsza. Po dwóch miesiącach siedzenia w domu i czajenia się – poszłam ładnie poprosić o przyjęcie na staż, praktyki, cokolwiek.

Pierwsze moje wrażenia były takie, jakbym się znalazła w jednym z tych miejsc z podejrzanych, szalonych, kreatywnych ogłoszeń.

„Młody, żywiołowy zespół szuka zajawkowicza pasjonata do kreatywnej pracy w nowoczesnym biurze!” Nigdy nie ufałam takim ogłoszeniom, które krzyczą, że hektolitry kawy, że deskorolki, że Play Station, że Pizza Friday! One zawsze były zbyt nierealne i moja wrodzona podejrzliwość kazała do nich podchodzić z rezerwą. Normalnym wydawało się, że praca nie może być zbyt przyjemna, bo przecież byłaby wtedy zabawą, a kto to widział, żeby dostawać pieniądze za miło spędzony czas! No, ale jednak. Młodzi – zgadza się, żywiołowi – tak, nowoczesne biuro – no jest, pizza – potwierdzam, Play Station – no nie ma… ale i tak nie lubię grać.

I tak zleciał ten miesiąc z kawałkiem. Bardzo szybko i bardzo przyjemnie. Od początku czułam się, jak część zespołu, a nie jak Ten Obcy, co przyszedł tylko na chwilę. Nie parzyłam kawy szefom, nie nudziłam się, czułam, że dostaję zadania, w których mogę się wykazać. Podczas tworzenia ilustracji do Między Nami przychodziłam do pracy, po chwili jadłam drugie śniadanie, a zaraz potem wychodziłam do domu. Czas mijał bardzo szybko, bo zadanie sprawiało mi ogromną frajdę. Czyli jednak się da!

Tu się naoglądałam i naprojektowałam.

Przychodząc z jakąś podstawową wiedzą, myślę, że wychodzę z dużo większą. Zawsze się mówi, że żeby wpadać na dobre pomysły trzeba dużo, dużo oglądać. Tu się naoglądałam. Projektując grafiki, często nie miałam pomysłu, co mogę jeszcze zrobić, pomimo tego, że wyglądały mocno średnio. Zaglądałam komuś do monitora i nagle otwierały się klapki w głowie z pomysłami na estetyczne grafiki, które można wykonać. Czy to banery na facebooki czy zaawansowane brandingi, z każdym obejrzanym projektem przyszła nauka i świadomość, co wygląda dobrze.

Reprezentuj to zbiór ciekawych osób, które pomimo bardzo różnych charakterów dobrze się dogadują. Jedni kochają rap, inni zakładają słuchawki, gdy leci. Jedni są głośni i ekspresyjni, inni wolą pozostać powściągliwi. Komuś jest ciągle zimno, a ktoś inny bierze lodowate prysznice. Ktoś jest ninją kontaktów z klientami, a ktoś inny woli ich unikać. Wszystkich jednak łączy parę rzeczy, które sprawiają, że dobrze się to wszystko zgrywa. Są kreatywni, pracowici i lubią tworzyć ładne rzeczy, a przyjmując nowe osoby do zespołu szukają sobie podobnych.